Θύμησες…

Νικολαΐδου Λίτσα

 Είναι στιγμές στη ζωή σου που αναρωτιέσαι αν όλα αυτά που έρχονται στη θύμησή σου είναι πραγματικά ή ο νους σου τα΄ χει πλάσει, ώστε να μοιάζουν αληθινά. Μια μυρωδιά…, μια γεύση…, μια εικόνα… κι ο εγκέφαλος σου ντοπάρεται, ξυπνάει, ξεσηκώνεται, για να μετατρέψει ό,τι τον διέγειρε σε εικόνα ορατή, απτή, γεγονός του παρόντος … 

 Έτσι και ο δικός μου νους ένα βράδυ Παρασκευής. Τα μάτια μου να παρακολουθούν μια πρωτοχρονιάτικη βραδιά του ΄91 στην αίθουσα του πολιτιστικού Συλλόγου της Εράτυρας. Κι ο νους μου να ανακαλεί σιωπηλά, αλλά σχεδόν εμμονικά, μνήμες  μιας άλλης εποχής, τελικά τόσο ζωντανές, τόσο συγκινητικές. 

 Τι να πρωτοθυμηθώ; Τα κόλιαντα; Που ξυπνούσα χαράματα με τον ξάδερφό μου τον Δημήτρη να τρέξω με την τζουμάκα, για να πάρω το πιο μεγάλο σιουτζούκι της γιαγιάς του; Τα Χριστούγεννα; Που μοσχοβολούσε το σπίτι μου απ΄ την αρμιά, που με μανία έτρωγα χαραϊάτκα αμέσως μετά τη θεία λειτουργία; Τα σούρβα; Που με τη Ρέα και την Πόλυ αφιερώναμε ώρες ατελείωτες στην προετοιμασία της καρναβαλίστικης αμφίεσής μας; Την παρέλαση των καρναβαλιών; Όπου, πάντα συμμετέχουσα, επιζητούσα και διεκδικούσα το πρώτο βραβείο που έδινε η κοινότητα; Και μετά το αποκορύφωμα! Ο χορός στην αίθουσα. Εκεί απ΄ όπου είδα το βίντεο, 29 χρόνια μετά.

 Και η συγκίνηση; Στο έπακρο! Για όλες αυτές τις αγνές στιγμές της παιδικής μου ηλικίας, που πέρασαν ανεπιστρεπτί. 

 Η θλίψη; Να μετουσιώνεται σε κλάμα. Για φιγούρες, εικόνες ανθρώπων που «συνόδευαν»  όλα εκείνα τα χρόνια την καθημερινότητά μου και δεν υπάρχουν πια…(σαν το πορσελάνινο σερβίτσιο, στο οποίο η αξέχαστη Πασχαλιά μου έβαζε καφέ φίλτρου… Το ΄χω πια μαζί μου στο Δρυμό, μα είναι «κάπως» να έχω τις πορσελάνες χωρίς τις κουβέντες της…) 

 Το γέλιο; Τρανταχτό! Η Ρέα με περμανάντ (!!!), η Πόλυ με γαλλική πλεξούδα και εγώ με ρούχα μιας εποχής τόσο μακρινής… ( Να μη σχολιάσω δε τη χαίτη του Βασίλη ή το αφάνα μαλλί του Ευριπίδη, που συναγωνίζονταν το αφάνα μαλλί  του αδερφού μου.)

 Είναι πάλι βράδυ Παρασκευής.  Ένα τηλεφώνημα λίγο πριν μου ζητάει να αρθρογραφήσω στην ιστοσελίδα της Εράτυρας, που «φιλοδοξεί» εν έτει 2020 να αναβιώσει μνήμες ηλεκτρονικά. Χωρίς δεύτερη σκέψη, γράφω, αποτυπώνω, κάνω τις θύμησές  μου εικόνα ορατή, απτή, γεγονός του παρόντος…

Δρυμός 21/02/2020

Αφιερωμένο στον λατρεμένο μου πατέρα και σ’ ό,τι, βίαια, έγινε θύμησή μου…

(Σημείωση: Ετεροχρονισμένες σκέψεις, αποτυπωμένες σ’ ένα χαρτί, πολύ πριν χτυπήσει την πόρτα μας ο κορονοϊός.

Ζούμε πρωτόγνωρες εμπειρίες, με γεύση απροσδιόριστη. Πάγωσε ο χρόνος… Ένα pause – τολμώ να πω λυτρωτικό. Καταγράφω τις στιγμές με τη Sony μου. Οι εικόνες πιο σημαντικές από το λόγο τώρα. Σαν το βίντεο του 91…)